ريمل يك محصول آرايشي و بهداشتي است كه معمولاً براي تقويت مژه ها استفاده مي شود. ممكن است مژه ها را تيره ، ضخيم ، بلند و يا مشخص كند. به طور معمول به يكي از سه شكل - مايع ، پودر يا كرم - محصول ريمل مژه و ابرو داراي فرمول هاي مختلف است. با اين حال ، اكثر آنها حاوي همان اجزاي اساسي رنگدانه ها ، روغن ها ، موم ها و مواد نگهدارنده هستند. رايج ترين شكل ريمل مايع در لوله است.
تعريف
ديكشنري انگليسي كالينز ، ريمل مژه و ابرو را به عنوان "ماده اي آرايشي براي تيرگي ، بلند كردن ، فر كردن ، رنگ آميزي و ضخيم شدن مژه ها ، استفاده شده با برس يا ميله" تعريف مي كند. ديكشنري انگليسي آكسفورد (OED) اضافه مي كند كه ريمل گاهي اوقات روي ابروها نيز استفاده مي شود.
OED همچنين از آثار منتشر شده در اواخر قرن 15 استفاده مي كند. در سال 1886 ، كاتالوگ Peck & Snyder تبليغ مي كند ، "Mascaro يا Water غير مجاز مي باشدmetique ... براي تيره شدن ابرو و سبيل بدون چرب كردن و برجسته كردن آنها." در سال 1890 ، فرهنگ لغت قرن ، ريمل مژه و ابرو را به عنوان "نوعي رنگ كه براي بازيگران براي ابرو و مژه استفاده مي شود" تعريف كرد. و در سال 1894 ، N. Lyn در Lynn's Practical Hints for Making-up توصيه مي كند: "مژه ها را تيره كنيد ، با ريمل مژه و ابرو بكشيد ، يا رنگ سياه را با يك برس كوچك".
علم اشتقاق لغات
منبع كلمه "ريمل مژه و ابرو" نامشخص است. كلمه اسپانيايي máscara به معني 'ماسك' يا 'لكه' و كلمه ايتاليايي maschera به معني 'ماسك' ريشه هاي احتمالي هستند. [1] يك كلمه مربوط به كاتالان دوده يا لكه سياه را توصيف مي كند و كلمه پرتغالي máscara به معناي 'ماسك' است و mascarra به معني لكه يا لكه تيره است. [2] حتي از يك منبع احتمالي از كلمه عربي maskharah يا "buffoon" پشتيباني قوي مي شود. [3] [4] كلمه عبري Ma (MaSQROTh) مربوط به چشم زنان در اشعيا 3:16 يافت مي شود. [5]
رساله هاي لاتين گاهي اوقات هنگام مراجعه به جادوگران از كلمه ريمل استفاده مي كردند
تلريخچه
زينت زيبايي يك فرهنگ جهاني است و ريمل مژه و ابرو را مي توان در مصر باستان ثبت كرد. سوابق مربوط به حدود 4000 سال قبل از ميلاد به ماده اي به نام سرمه اشاره دارد كه براي تيرگي مژه ها ، پلك ها و ابروها استفاده مي شد. [7] زنان و مردان از كوه براي پوشاندن چشم ها استفاده مي كردند ، اعتقاد بر اين است كه ارواح شيطاني را دفع مي كند و از روح محافظت مي كند. غالباً از جالنا تشكيل شده است. مالاكيت و زغال چوب يا دوده ، مدفوع تمساح ؛ عسل؛ و آب اضافه شد تا سرمه از كار نيفتد. [8] از طريق نفوذ مصر ، استفاده از سرمه در امپراتوري هاي بعدي بابل ، يونان و روم همچنان ادامه داشت. پس از سقوط امپراتوري روم ، سرخ در قاره اروپا ، جايي كه فقط يك ماده آرايشي محسوب مي شد ، از كار افتاد. برعكس ، همچنان در خاورميانه براي اهداف مذهبي مورد استفاده قرار گرفت. [7]
در دوران ويكتوريا ، عقايد اجتماعي كاملاً به سمت تبليغ محصولات آرايشي تغيير جهت داد ، و شناخته شده بود كه زنان بيشتر روزهاي خود را با رژيم هاي زيبايي مي گذرانند. تلاش زيادي براي ايجاد توهم مژه هاي بلند و تيره صورت گرفت. [نياز به منبع] در تلاش براي اين امر ، زنان ويكتوريايي در خانه هاي خود نوعي ريمل درست كردند. [8] آنها مخلوطي از خاكستر يا لامپ و آب شاه توت را در بشقاب گرم كرده و مخلوط گرم شده را به مژه هاي خود مي مالند. [9]
محصولي كه امروزه مردم آن را به عنوان ريمل مي شناسند تا قرن نوزدهم توليد نشد. يك شيمي دان به نام اوژن ريمل با استفاده از ژله نفتي تازه اختراع شده يك ماده آرايشي توليد كرد. نام ريمل مترادف با ماده بود و امروزه در زبانهاي پرتغالي ، اسپانيايي ، يوناني ، تركي ، رومانيايي و فارسي به "ريمل مژه و ابرو" ترجمه مي شود. [10]
در آن سوي اقيانوس اطلس و تقريباً در همان زمان ، در سال 1915 ، توماس لايل ويليامز ماده اي كاملاً مشابه را براي خواهرش مابل ايجاد كرد. [10] در سال 1917 او از طريق محصولي كه به شركت Maybelline تبديل شد ، تجارت سفارش پستي را شروع كرد. [8]
ريمل توليد شده توسط اين دو نفر شامل ژل نفت و ذغال سنگ به نسبت تعيين شده بود. [10] غير قابل انكار كثيف بود و به زودي جايگزين بهتري ايجاد شد. يك برس مرطوب به نسبت مساوي روي كيك حاوي صابون و رنگ سياه ماليده شد و به مژه ها زده شد. [7] هنوز هم بسيار بي نظم بود. هيچ پيشرفت قابل توجهي تا سال 1957 با ابتكاري توسط هلنا روبنشتاين اتفاق نيفتاد.
حوادث منجر به پيشرفت روبنشتاين در اوايل قرن 20 در پاريس آغاز شد. در آنجا ، در پايتخت مد دنيا ، ريمل مژه و ابرو به سرعت محبوبيت و استفاده عادي پيدا كرد. [11] اليزابت آردن و هلنا روبنشتاين ، دو غول در صنعت زيبايي آمريكا ، شاهد پيشرفت و پيشرفت آن بودند. پس از جنگ جهاني اول ، مصرف كنندگان آمريكايي مشتاق محصولات جديد شدند. [12] روبينشتين و آردن با احساس يك فرصت ، مارك هاي لوازم آرايشي خود را كه حاوي ريمل بود ، راه اندازي كردند. با تلاش اين دو رقيب و خلق و خوي عمومي ، سرانجام ريمل مژه و ابرو در جامعه آمريكا احترام و محبوبيت پيدا كرد. [13]
اختراع عكس و فيلم محبوبيت و كاربرد ريمل مژه و ابرو را در آمريكا آغاز كرد. تصاوير متحرك به ويژه استاندارد جديد زيبايي و جذابيت جنسي را تبليغ مي كردند. [14] بازيگران مشهور دوران سينماي كلاسيك ، مانند تدا بارا ، پولا نگري ، كلارا بوو ، گرتا گاربو ، مارلين ديتريش ، بت ديويس و ژان هارلو ، به دليل ظاهر پر زرق و برق بسيار وابسته به ريمل مژه و ابرو بودند ، زن معمولي كه سعي در تقليد از آنها داشت. [ 15]: 8–9،11–12
در سال 1933 ، زني كه در پرونده هاي دادگاه به نام خانم براون شناخته مي شود ، مايل است مژه هاي خود را به طور دائم رنگ كند. عامل. [15]: 23 در آن زمان ، مواد آرايشي توسط اداره داروي فدرال تنظيم نشده و خطرات پارافنيلن دي آمين ناشناخته بود. [16] در طي چند ساعت از زمان درمان ، خانم براون علائم شديدي را در احساس سوزش و سوزش چشم تجربه كرد. صبح روز بعد ، چشمان خانم براون دچار زخم هايي شد كه ترشح كرده و متورم شده بود. [15]: 22 استفاده از Lash Lure منجر به كوري در خانم براون و پانزده زن ديگر شد و همچنين باعث مرگ ديگري به دليل عفونت باكتريايي شد. . [17] تنها پس از حادثه Lash Lure و چندين مورد ديگر مانند آن ، كه در كتاب Ruth deForest Lamb با عنوان اتاق وحشت آمريكا ثبت شده بود ، بود كه كنگره به سازمان غذا و دارو (FDA) حق تنظيم لوازم آرايشي را در سال 1938 اعطا كرد. [15]: 24
سالها بعد در سال 1957 ، روبنشتاين فرمولي ايجاد كرد كه ريمل را از يك كيك سفت به كرم پايه لوسيون تبديل مي كند. وي ريمل جديد را در لوله اي بسته بندي كرد تا با برس فروخته شود. براي استفاده ، كرم را به قلم مو فشار داده و به مژه ها ماليدند. [12] اگرچه هنوز كثيف بود ، اما گامي به سوي محصول مدرن ريمل مژه و ابرو بود.
به زودي ، يك ميله شياردار ثبت اختراع شد. اين دستگاه براي هر بار استفاده همان مقدار ريمل را برداشت. سپس ميله شياردار شبيه قلم موهاي امروزي استفاده شد. تغيير در اپليكاتور باعث شد استفاده از ريمل راحت تر باشد و محبوبيت آن افزايش يابد. [7]
ريمل اكنون [چه زماني] به سمت استفاده چند منظوره تمايل دارد ، با ريمل هاي زيادي از جمله سرم هاي تقويت كننده مژه ، گياهان دارويي و فرمول هاي غني از ويتامين. فن آوري كره اي در خط مقدم توسعه است ، [نياز به منبع] و تعدادي از مارك ها از فرمول هاي لوله براي پوشاندن مژه استفاده مي كنند.
مواد تشكيل دهنده و ساخت
همه فرمولاسيون ها حاوي رنگدانه ها ، روغن ها و موم ها هستند.
رنگدانه هاي آرايشي
رنگدانه ريمل مژه و ابرو مشكي مانند آنچه در مصري ها و زنان ويكتوريايي استفاده مي شود است. ريمل هاي سياه و قهوه اي به طور معمول با استفاده از اكسيدهاي آهن رنگ مي شوند. [18] برخي از ريمل ها حاوي رنگ آبي اولترا مارين هستند. [7]
ريمل مژه و ابرو از مخلوط پايه اي از رنگدانه ها ، موم ها و روغن ها با اجزاي مختلف پشتيباني كننده تشكيل شده است. رنگدانه هاي ريمل معمولاً شامل اكسيدهاي آهن و دي اكسيد تيتانيوم هستند كه رنگ دلخواه ريمل را تأمين مي كنند. [19] دي اكسيد تيتانيوم (TiO2) بيش از 65٪ از حجم فروش رنگدانه هاي غير آلي را تشكيل مي دهد. [20] TiO2 به رنگدانه رنگ سفيد مي دهد در حالي كه اكسيدهاي مختلف آهن انواع مختلفي از رنگ هاي قرمز ، زرد ، قهوه اي و سياه را فراهم مي كنند. [19] اندازه ذرات رنگدانه هاي مات از 0.2-0.3 ميكرومتر متغير است. [19]
روغن ، موم و غيره
در ميان بسياري از روغنهاي مورد استفاده ، روغن دانه كتان ، روغن كرچك ، روغن اكاليپتوس ، لانولين و روغن سقز به طور مكرر يافت مي شود. روغن كنجد نيز معمولاً استفاده مي شود. [7] واكس هايي كه معمولاً در ريمل مژه و ابرو يافت مي شوند ، موم پارافين ، موم كارناوبا و موم هستند. [7]
اثرات مورد نظر ريمل براي بيشتر تغييرات در تركيبات موثر است. ريمل هاي مقاوم در برابر آب مانند دودكان به مواد آبگريز احتياج دارند. ريمل هاي غير مقاوم در برابر آب داراي مواد پايه هستند كه محلول در آب هستند. [21] ريمل هايي كه براي بلند كردن يا فر دادن مژه ها طراحي شده اند اغلب حاوي ميكروفيبرهاي نايلوني يا ريون هستند. [22] بعلاوه ، سرسين ، كتيراي صمغي و متيل سلولز از مواد منظم هستند و به عنوان مواد سفت كننده عمل مي كنند. [7]
ساخت
از ريمل اغلب به صورت روزانه در سراسر جهان استفاده مي شود. فقط در سال 2016 ، مصرف كنندگان ايالات متحده 335.6 ميليون دلار براي 10 مارك برتر ريمل مرواريد. [23]
در يك روش توليد ، كه به عنوان بي آب ناميده مي شود ، همه موم ها ، روغن ها و رنگدانه ها به طور همزمان مخلوط ، گرم و تحريك مي شوند. روش جايگزين با نام امولسيون با تركيب آب و غليظ كننده ها آغاز مي شود. به طور جداگانه ، موم ها و امولسيون كننده ها تركيب مي شوند. سپس رنگيزه به صورت جداگانه به هر دو مخلوط اضافه مي شود. سرانجام همه در يك هموژنايزر تركيب مي شود ، كه به عنوان يك همزن سرعت بالا به منظور مخلوط كامل روغن ، آب ، موم ها و امولسيفايرها - موادي كه به طور طبيعي يكديگر را دفع مي كنند - عمل مي كند. [7]
ماندگاري ريمل دو تا چهار ماهه است. [24]
ادامه مطلب
